پوشاک (10):
ـ خاک و گل بر سر و شانه مالیدن در روز عاشورا، به نشانه ی نهایت سوگواری.
ـ کفن پوشیدن به معنای فدایی بودن (بأبی انت و أمی ...) در عزاداری.
ـ در آوردن کفش و جوراب و عزاداری با پای برهنه در ظهر عاشورا (نقل از مرحوم کاشف الغطا که در پاسخ به پرسش دیگران فرموده بود که من امام زمان را به این صورت مشاهده کردم.)
ـ با پای پیاده به زیارت کربلا رفتن، با پای برهنه به حرم داخل شدن.
ـ نتراشیدن ریش در ایام عزا.

پوشاک (9):
ـ استفاده از مُچ بند در هنگام عزاداری به عنوان یک نماد با همان کارکرد پیشانی بند، گاه حتی مسی با حکاکی شعار های مذهبی و گاه بدون شعار و گاه استفاده در طی ایام سال، نظیر یک نوار پارچه ای سبز در مچ دست که نماد کودکان و نوجوانان شیعه ی لبنانی است.
ـ در انگشت کردن انگشتر عقیق با حکاکی نام اباعبدالله «علیه السلام» یا عبارات خاص این ایام مانند «یاحسین» و ...
ـ نصب بج سینه با نشان ها و نمادهایی مثل پنجه (اشاره به کف دست و انگشتان حضرت اباالفضل) یا عبارات «یاحسین» و ... (معمولا طلایی و نقره ای) روی سینه یا یقه ی کت و پالتو.

پوشاک (8):
ـ در ایام عزا، بسیاری از جوانان تمایل بیشتری نسبت به سایر ایام سال به انداختن چفیه به گردن نشان می دهند.
ـ بسیاری تسبیح تُربت به گردن می اندازند یا پلاک های سربازی با حکاکی «یاحسین»، «یازینب»، «یااباالفضل» و ...(که مانند چفیه و پیشانی بند نوعی نماد دفاع مقدس هم هست.)

پوشاک (7):
ـ انداختن شال عزا به گردن (معمولا مشکی و برای سادات، سبز رنگ.)
ـ استفاده از پیشانی بند در هنگام عزاداری (با شعار هایی مانند «لبیک یا حسین»، «یا اباالفضل»، «یا سیدالشهدا»)، گاه فقط یک نوار پارچه ای سیاه یا سبز بدون نوشته است.

پوشاک (6):
ـ استفاده از لباس مشکی (لباس عزا) که گاه شکل های خاصی هم دارند؛
مثلا بلندتر از پیراهن های معمول است با آستین بدون دکمه و بدون یقه و گاه با پشت باز برای زنجیر زنی.
بسیاری به قداست این لباس عقیده دارند.
(وصیت مرحوم آیت الله مرعشی نجفی برای دفن پیراهن عزا با جنازه ایشان در قبر.)

خوردن و آشامیدن (5):
ـ خود داری از خرید و مصرف شیرینی و آجیل در ماه محرم (به عنوان نماد اظهار شادی و سرور) مخصوصا در شب های تاسوعا و عاشورا
ـ پذیرایی با نان شیرینی های خاصی که کمتر شیرین هستند و با مجالس جشن مناسبت ندارند، مانند کیک یزدی یا شیرینی سپهسالاری (در مناطقی مانند جنوب لبنان، کعک عباس - کیک و نان شیرینی حضرت عباس «علیه السلام») دارند.
ـ پذیرایی با ساندویچ های خانگی نان و پنیر و سبزی (معمولاً با نان سنگک) که بسیاری به عنوان تبرک با خود می برند.

خوردن و آشامیدن (4):
ـ پذیرایی با عدسی برای صبحانه (در خواص عدس، به اثر آن در رقت قلب و تسهیل گریه اشاره می شود.)
ـ پذیرایی صبحانه در مراسم عزاداری محل کار یا مدرسه (البته، برای دانش آموزان خردسال این موضوع اهمیت بیشتری دارد و شوق صبحانه خوردن با بچه ها در مدرسه و تغییر برنامه ی یکنواخت روزانه، انگیزه ی بیشتری برای حضور در مراسم عزاداری ایجاد می کند) و شکل گیری هیأت های دانش آموزی و برنامه هفتگی ثابت در طی سال.

خوردن و آشامیدن (3):
ـ گفتن نام امام حسین «علیه السلام» هنگام نوشیدن آب و حتی تعلیم آن به کودکان
ـ مراعات کسی که آب می خورد (مگر شمری؟) حتی در بازی های کودکانه و قبح منع آب حتی از دشمن
ـ تلاش برای کمتر غذا خوردن و نوشیدن، مخصوصا در روز عاشورا

خوردن و آشامیدن (2):
ـ اهتمام و اعتقاد به سقایی در پیروی از قمر بنی هاشم «علیه السلام» و آب رسانی به تشنگان با این نیت
ـ مراعات کسی که آب می خورد (مگر شمری؟) حتی در بازی های کودکانه و قبح منع آب حتی از دشمن
ـ پذیرایی با چای و اهمیت توجه به این موضوع و نقش سماور و چای مجلس عزا و نذر بسیاری از مردم برای تقدیم قند و چای (و باور جدی بسیاری به ارزش و قداست این مسؤلیت و منصب در تشکیلات هیأت های مذهبی)

خوردن و آشامیدن (1):
ـ غذای نذری، غذای هیئت، قیمه ی امام حسین «علیه السلام»، بردن غذا برای تبرک و برای شفای مریض؛ سعی کنیم بانی شویم یا در این امر خیر سهیم باشیم.
ـ نذر کردن برای توزیع و پذیرایی از رهگذران و مردم، در مناطق عمومی، با شربت و پذیرایی صلواتی در دهه اول محرم، مخصوصا در شب عاشورا
ـ تلاش برای کمتر غذا خوردن و نوشیدن، مخصوصا در روز عاشورا
ـ اهتمام به طبخ نکردن غذا در منزل در روز عاشورا و خوردن ناهار هیأت، قیمه ی امام حسین «علیه السلام»