اسلام غریب بوده و امروز دوباره به غربت دچار شده است. این واقعیت تلخ را پیش از این رسول خدا پیش بینی کرده بود که فرمود:
«الاسلام بدء غریباً و سیعود غریبا کما کان»،
لیکن مظلومیت پیامبر و اهل بیت و غربت اسلام از این است که ارزش های متعالی و انسان ساز و سعادت آفرین آن شناخته نشده است و جُرم و گناه ما در این غربت، اگر از دشمنان بیشتر نباشد، کمتر نیست.
تعبیری که احیاگر غدیر، علامه امینی، نقل کردند این هست که:
ما بیش از بنی امیه و بنی عباس به این مکتب ظلم کردیم از آن رو که اسلام را وارونه معرفی کردیم و حقایق و عظمت های آن را به درستی نشان ندادیم.
مونتگمری وات، مستشرق و اسلام پژوه مشهور معاصر، می گوید:
اگر تعالیم اسلامی و سخنان پیامبر و اهل بیت به گوش مردم اروپا می رسید، بسیاری از ایشان آن ها را می پذیرفتند.
پرفسور دهر مندرنات، شاعر و ادیب هندو در سومین همایش بین المللی «باران غدیر» در حالی که اشک می ریخت، می گفت:
اگر امروز برخی در جهان، اسلام را نمی شناسند و با امام علی و فرزندانش بیگانه اند، به خاطر کوتاهی ماست! ما باید کلمات نهج البلاغه را مانند آب و برق که به خانه ها لوله کشی و سیم کشی می کنند، به درِ خانه های مردم برسانیم.
فقیه و محدث بزرگ شیعه، مرحوم شیخ طوسی، در مجلد دوم امالی، حدیث بیست و سوم از شیخ مفید روایتی نقل می کند که به خوبی حساسیت و اهمیت تبلیغ و ضرورت جهاد برای معرفی مکتب اهل بیت را نشان می دهد. ایشان می فرماید کسی به محضر امام صادق عرض کرد:
من در کشورهای اهل شرک رفت و آمد دارم، ولی برخی مؤمنان مرا می ترسانند و می گویند اگر در آنجا بمیری با آنان هستی و به کیش آنان محشور می شوی. وی می گوید حضرت در جواب از من سوال کردند:
«إذا کنت ثم أمرنا و تدعوا إلیه؟»
وقتی ان جا هستی دغدغه ی تبلیغ و طرح امر ما را داری و به سوی آن دعوت می کنی؟
می گوید: عرض کردم آری.
سپس پرسیدند: وقتی در این کشور اسلامی هستی آیا به یاد امر ما هستی و به سوی آن دعوت می کنی؟
گفتم: خیر.
سپس آن حضرت برای رفع نگرانی او فرمودند که اگر آنجا از دنیا بروی به تنهایی مانند یک امت محشور می شوی و نور تو پیش رویت حرکت می کند.
دکتر یحیی بونو با نام اصلی کریستان بونو، استاد فرانسوی درضمن بیان خاطرات تلخی از سرگشتگی و حیرت جوانان اروپایی و داستان تغییر آیین خود می گوید که اگر آن جوانان چون من از اندیشه ها و افکار و دیدگاه های مکتب اهل بیت آگاه می شدند، همه گم شده ی خود را در قرآن و نهج البلاغه می یافتند و سر از کوه های چین و جنگل های هند در نمی آوردند.
امروز جهان تشنه تر از همیشه در انتظار آب گوارا و زلال معارف مکتب اهل بیت است و مردم کشور های مختلف، با زبان ها و قومیت ها و گرایش های گوناگون، خسته تر از همیشه، چشم به راه کسانی هستند که آن محاسن را به زبان روز و در قالب های مناسب و قابل فهم و درک آنان عرضه کنند، بی آنکه از خود چیزی بر آن حقایق بیفزایند یا آن ها را به سلیقه ها و برداشت ها و تنگ نظری های نفسانی خود بیالایند.
تجربه ی هدایت یافتن اندیشمندان و نخبگان از ادیان و مذاهب گوناگون، به خوبی این واقعیت را نشان می دهد.
