امروز برای جبران کسری فعالیت های بدنی، استفاده از وسایل ورزشی همانند تردمیل و دوچرخه ثابت زیاد شده و فرد ساعت ها روی آن حرکت می کند، درحالی که هیچ پیشرفت و حرکت واقعی ندارد.
بعضی از دوستان و اطرافیان تازه به دوران رسیده، با شرکت در چند ترم کلاس زبان و موسیقی یا حتی آمدن از روستا به شهر،چنان ادا و اطواری در می آورند و آن قدر در پوشش، حرف زدن و راه رفتنشان تغییر ایجاد می کنند که اگر کسی آن ها را نشناسد به خودش شک می کند!
اینان با ادعای کلاس،متفاوت و به روز بودن نه تنها خودشان  به سوی کمال و معنویت حرکت نمی کنند،بلکه دوستان جو زده،دهن بین و متزلزل را هم به حرکت مصنوعی و نمایشی راضی می کنند.
به قول حافظ:
در تنگنای حیبتم از نخوت رقیب / یارب مباد آنکه گدا معتبر شود
حضرت علی [علیه السلام] می فرمایند:«انسان پست و کم ظرفیت، با اندک مقامی فریفته شود». [عیون الحکم المواعظ،ص257]

+برگرفته از کتاب«دختر باید خانوم باشه».

رانندۀ مو فرفری!

وقتی برای رفتن به مدرسه،باشگاه،مهمانی یا هر جای دیگر سوار ماشین می شوید، دیدن صندلی های کثیف،آشغال های زیر پا،شیشه های دودی شده با خاک و غبار و... ، حس مثبتی به شما منتقل نمی کند. در این میان گفته های راننده ی موفرفری با آن دست های چرک گرفته و لباس های پر از چین و چروکش که مدام از تمیزی، نظافت، آراستگی،کلاس، زیبایی ظاهر و ... دم می زند، حوصله ی شما را سر می برد.

یعنی همه باور دارند ظاهر آدم ها نشان دهنده ی باطن آنهاست و اگر کسی ظاهرش به گونه ای باشد و باطنش جوری دیگر، کسی به حرف و ادعایش توجه نمی کند؛ پس چطور میتوان حرف برخی ا باور کرد که با بدترین وضع حجاب و آرایش ... ظاهر می شوند و دم از خدا و دل پاک می زنند، در حالی که ظاهرشان  رنگ و بوی از خدا و معنویت ندارد!

خداوند میفرماید:«همۀ مردم زیانکار اند، مگر کسانی که در کنار ایمانشان عمل صالح داشته باشند.»[سورۀ عصر آیات2و3]

امام صادق [علیه السلام] هم می فرمود:«خرابی و نا پاکی ظاهر، نشان دهنده ی زشتی باطن و قلب است.» [بحارالانوار،جلد70،ص395]

و امام علی [علیه السلام] هم فرمودند:« درستی رفتار های ظاهری، تابلو و نشانۀ سلامتی باطن است.» [عیون الحکم المواعظ،ص228]

+برگرفته از کتاب«دختر باید خانم باشه».

شاید نیمی از جمعیت کره زمین بانوان هستند. نمی شود درباره ی انسانیت سخن گفت؛ اما از بانوان ، این عناصر مهم و موثر در شکل گیری و شکل دهی جامعه سخن نگفت! پیکره ی جامعه ی ما با این بانوان گرامی تشکیل میشود. اینها عناصر مهم در مسائل اجتماعی بوده و هستند؛ اما با نگاه در طول تاریخ مشاهده میکنیم که قضاوت و داوری درباره ی این بخش از جامعه، با فراز و نشیب همراه بوده است.

[4] .. "#کتاب_بخوانیم"
کتاب، مقوله ی بسیار مهمی است. البته من به کارهای هنری، تصویری تلوزیون، سینما یا از این قبیل چیزها، خیلی اعتقاد دارم؛ اماکتاب نقش مخصوصی دارد. جای کتاب راهیچ چیزی پر نمی کند. کتاب را باید ترویج کرد. ... مردم باید به کتاب خوانی عادت کنند و کتاب وارد زندگی بشود. چندی پیش من دیدم که همین تلوزیون با بعضی از جوانان مصاحبه کرده بود و پرسیده بود که آقا! شما کتاب میخوانید؟ پاسخ داده بودند که نه، اصلا کتاب را جز ضروریات زندگی نمی دانند!
[آیت الله العظمی خامنه ای -1372/2/26]

[3] .. "#کتاب_بخوانیم"
به فرزندانمان هم از کودکی عادت بدهیم کتاب بخوانند؛ ... وقتی ایام فراغتی هست، روز جمعه‌ای هست که تفریح می کنند، حتما بخشی از آن روزها را به کتاب خواندن اختصاص دهند.
[آیت الله العظمی خامنه ای - 1372/02/21]

#زندگی_دکمه_بازگشت_ندارد ... | 1
شاطر حواسش به نان هاست که نسوزد و آنها را به موقع بردارد؛ اما گاهی لا به لای این کار، نگاهی هم به گوشی همراهش می اندازد و انگشت شَستش را بالا و پایین می بَرد.

راننده حواسش به چراغ راهنماست که چه زمانی ثانیه شمارش صفر می شود تا راه بیفتد و لابه لای این نگاه کردن ها، کلماتی روی گوشی می نویسد و منتظر واکنشی از گیرنده ی پیام است.

مداح با شور و حرارت، در حال روضه خوانی است و جوان، به شدت حواسش به مداحی است که در تاریکی مسجد، چراغ صفحه ی تلفن همراهش روشن می شود و او گوشی اش را بر می دارد تا پیام رسیده را بخواند.
گوشی های همراه حالا همه جا با ما هستند: خانه و خیابان و محل کار.

بزرگ یا کوچکی گوشی ها هم تفاوتی در حمل و نقل آنها ندارد؛ در کیف کمری یا داخل کیف دستی و یا در جیب لباس همراه ما هستند. شب ها یا موقع استراحت هم گوشی ها در نزدیک ترین موضعی قرار می گیرند که با دراز کردن دست بتوان آنها را برداشت.

در مهمانی ها و بازارها، حتی بیش از کیفِ پول، حواس ها جمع گوشی های همراه است که مبادا لحظه ای همراه شدگی شان قطع شود.

تا سیزده چهارده سالِ پیش، استفاده از گوشی همراه اینگونه فراگیر نبود و احساس نیاز به آن وجود نداشت یا اگر داشت، به موقعیت کارِ افراد مربوط میشد که در دسترس بودن آنها را الزامی میکرد و اندکی بعد از آن، وضعیت مالی افراد که تمکن آنها را به رخ بکشند، مد نظر بود. رفته رفته، اولی تغییر کرد و در دسترس بودن، نیازی عمومی تلقی شد و هم زمان با آن، داشتن روابط همیشگی در لایه ای از تفاخر و برجستگی قرار گرفت.

مثلا پیکان و پژو و پاجرو، همگی، ماشین هستند و می توانند افراد را جا به جا کنند؛ اما آیا عموم افراد مایل به داشتن پیکان اند یا پاجرو؟ البته اینجا تفاوت قیمت هاست که تعیین کننده ی انتخاب است و اینکه بسیاری نمی توانند خودروی گران بخرند؛ اما خرید گوشی همراه گران قیمت شدنی تر است.

با گسترش استفاده از گوشی های همراه و افزایش میزان خرید و مصرف آن، گونه ای وابستگی در افراد ایجاد شد که به قیمت یا لزوم در دسترس بودن ربطی نداشت. برخی ها اسمش را میگذراند اعتیاد مجازی. حالا اسمش هرچه باشد، مهم نیست، رسمش فراتر از آنی است که بشود پنهانش کرد و درباره ی خودش، آثار پنهانی آن و گرفتاری هایش حرفی نزد.

دکارت قرن ها قبل می گفت که می اندیشد، پس هست. بودریار، هم ولایتی او، سال ها قبل می گفت که مصرف می کند (می خرد)، پس هست و امروز احتمالاً باید گفت که آن کسی که موبایل دارد، پس هست ...!