بازی های رایانه ای، به گونه ای افراد را با خود همراه می کنند که گذشت زمان را به هیچ وجه درک نمی کنند و وقتی به خود می آیند که ساعت های زیادی از وقتشان صرف این بازی ها شده است. به عبارت دیگر، حاضر نیستند رایانه را به خاطر این بازی ها رها کرده، به دنبال فعالیت های نشاط آور و اجتماعی تر بروند. لذا کودکانی که به طور مداوم با این بازی ها درگیرند،درونگرا می شوند
و در جامعه، منزوی و در برقراری ارتباط اجتماعی با دیگران ناتوان می گردند.

راه حل چیست؟!
1] به فرزندان بیاموزیم که از رایانه نیز مانند دیگر وسایل زندگی باید در حد متعادل و معین استفاده کرد، زیرا کار بیش از حد با آن می تواند ضررهای جسمی و روحی به دنبال داشته باشد. لذا برای بازی کردن کودکان و نوجوانان با رایانه زمان های مشخصی تعیین کنیم و در صورت اتمام وقت، کار با رایانه را تعطیل کنیم. شاید برای دفعات اول آنان کمی مقاومت نشان دهند اما به مرور زمان به نظم استفاده از رایانه عادت می کنند.
2] والدین وقت بیشتری به کودک و نوجوان خویش اختصاص دهند. هر قدر وقت گذاری و ارتباط صحیح بین فرزندان و والدین بیشتر باشد. زمینه استفاده از چنین بازی هایی کمتر فراهم می شود.
3] والدین تمهیداتی بیندیشند که خود نیز به نحوی از رایانه برای انجام امور مختلف استفاده کنند تا فرزندان فکر نکنند که رایانه تنها وسیله ای است برای بازی آنان.
4] ایجاد زمینه های مختلف و متعدد برای بازی با فرزند از سوی والدین به اشکال گروهی، فکری و ...؛ همچنین آماده سازی فضا جهت بازی فرزند با همسالان در محیط های مناسب.